Fotih Duman: Lol. Har shaharning o‘z egasi bor...

Har bir shaharning o‘z egasi borligiga ishonaman. Faqat shaharning egalari bu shaharda tug‘ilgan, bu zaminda yurgan, unda qadam dam bosganlar emas, balki bu shaharni sevgan. unga ko‘ngil qo‘yganlardir uning haqiqiy egalari, Vafot etgan bo‘lsalar ham, haligacha insonlarning qalbida yashab kelishmoqda.

Bu safar Shamsiddin Sivasiy uchun kechalarni kunduzlarga uladim. Oylar davomida u zot haqida o‘qidim, u zotni tingladim, u zot haqida o‘ylab uyquga yotdim, u zot haqidagi so‘zlar bilan uyg‘ondim. Bir shaharni sevish nima ekanligini, bir shaharga qalban bog‘lanish qanday bo‘lishini u zotdan o‘rgandim.

Aziz o‘quvchi, yana qalbimga bir dard tushdi. Ichimda bir sir bor, lekin bilmayman qayerdan keldi. Birgalikda qidirib ko‘rmaymizmi, nima deysiz? Keling, bu dardni baham ko‘ramiz. bu sirni o‘rtoqlashamiz. Zamonning alg‘ov-dalg‘ovlaridan bir chetga o‘tib, eski zamonda Sivasda uchrashamiz va Shamsiddin Sivasiy hazratlarining dargohiga boramiz.

Bu gal sizni xayolimdagi ko‘zlari ko‘r bo‘lgan bir insonning tilsiz, lol bir kotibga yozdirgan hikoyalari bilan tanishtirmoqchiman. Bu hikoyalar qalblarni fath qilish uchun yo‘lga chiqqan bir inson haqida so‘zlaydi. Qanday qilib so‘zlaydi, demoqchimisiz? Birining ko‘zlari aʼmo, ko‘rolmaydi. Ikkinchisining esa tili lol, gapirolmaydi...