Biz ongli ravishda zararimizga ishlaymiz, shunga qaramay, bundan o'zimizni to'xtata olmaymiz. Aniqki, goho xayolga berilamiz - asosiy maqsadimizga erishish uchun doim vaqt topa oladigandek harakat qilamiz. Gohida esa ko'zlagan ishimizni keyinga sursak, ularni kechroq qilish bizga osondek ko'rinadi. Ba'zida orzuga erishish uchun ishtiyoqimizni joyidan qo'zg'atish uchun ruhimizga biroz bo'lsa-da, tin berishni istab qolamiz. Ammo buning zamirida taskin beruvchi bir haqiqat yotadi - biz erinchoq emasmiz. Harakatsizligimiz va bekor ketgan vaqtimizga shunchalik achinishimiz, aylanib-o'rgilib, o'zimizga eng aziz bo'lgan maqsadlarga yana qaytayotganimiz, biror ishni paysalga solishimiz bilan, uning o'rnini bosuvchi boshqa samarali yoki hech bo'lmaganda yoqimli mashg'ulot izlayotganimiz - bularning barchasi muammo bekorchilik emasligidan dalolatdir. Aksincha, bu o'z rag'batimizni o'zimiz tiyishimizdir. Chunki inson o'zi eng qadrlaydigan, eng ko p intiladigan narsasidan uzoq turishga moyil bo 'ladi.