Havosi kon va kuygan go‘sht hidlariga burkangan shahar bo‘ylab zanglagan aravani olg‘a itarib borarkanman, uzoq-uzoqlardan jasadlarini tark etgan, ruxi azoblanganlarning bo‘g‘iq nolalari qulog‘imga chalinadi.
O‘lim bilan olishib, ingranayotganlar yonidan indamay o‘tib borayapman. Ko‘pchiligining qo‘l yoki oyoqlari yo‘q. Qorni o‘qdan ilma-teshik bo‘lib ketgan, bosh qismi qanday ahvoldaligini esa tasvirlagim ham kelmaydi hatto... Kimga to‘y, kimga aza deganlaridek, ayni holatdan huzurlanayotganlar pashshalar. O‘lim talvasasidagi odamlarning ko‘zlari qondan ham battar qizarib ketishini ilk bor ko‘rib turibman. Suyaklar tanadan chiqib, salom bermoqda. Hamma joy qon bo‘lganidan oyoq kiyimim ham qonga botib ketdi. Karaxt ahvolda qoldim. Orqamda osilgan metallning og‘irligi va quyoshda qizib, issiqlik tanamga o‘tayotganini his qildim - bu AK-47 avtomati. Oxirgi marta qachon otganimni eslay olmayman. Miyam igna bilan teshilganga o‘xshaydi. Diqqatimni jamlay olmayapman. Tun bilan kunni ham umuman farqlolmay qoldim. Aravamda oq choyshabga o‘ralgan jasad bor, lekin nima uchun bu jasadni qabristonga olib borayotganimni his qilmayman...