Ишмаэль Бих: Эртага Ўлдиргани бораман. Аскар Болакайнинг хотиралари

Ҳавоси кон ва куйган гўшт ҳидларига бурканган шаҳар бўйлаб занглаган аравани олға итариб борарканман, узоқ-узоқлардан жасадларини тарк этган, рухи азобланганларнинг бўғиқ нолалари қулоғимга чалинади.

Ўлим билан олишиб, ингранаётганлар ёнидан индамай ўтиб бораяпман. Кўпчилигининг қўл ёки оёқлари йўқ. Қорни ўқдан илма-тешик бўлиб кетган, бош қисми қандай аҳволдалигини эса тасвирлагим ҳам келмайди ҳатто... Кимга тўй, кимга аза деганларидек, айни ҳолатдан ҳузурланаётганлар пашшалар. Ўлим талвасасидаги одамларнинг кўзлари қондан ҳам баттар қизариб кетишини илк бор кўриб турибман. Суяклар танадан чиқиб, салом бермоқда. Ҳамма жой қон бўлганидан оёқ кийимим ҳам қонга ботиб кетди. Карахт аҳволда қолдим. Орқамда осилган металлнинг оғирлиги ва қуёшда қизиб, иссиқлик танамга ўтаётганини ҳис қилдим - бу АК-47 автомати. Охирги марта қачон отганимни эслай олмайман. Миям игна билан тешилганга ўхшайди. Диққатимни жамлай олмаяпман. Тун билан кунни ҳам умуман фарқлолмай қолдим. Аравамда оқ чойшабга ўралган жасад бор, лекин нима учун бу жасадни қабристонга олиб бораётганимни ҳис қилмайман....