Роҳат Қурбонова: Қиз қалби

Инсон зоти бор-Ки, умри давомида ўз орзу-истаклари, ўй-ҳаёллари билан яшайди. Бироқ, орзу-ният қилиш, ўй суриш ҳаммада бир хил кечмайди, савияга яраша бўлади. Одам қанча фаросатли, виждонли бўлса, у албатта эзгу ниятларни қалбига жо қилади, фақат яхшиликни истайди. Айнан, асар бош қаҳрамони ҳам ёш бўлишига қарамай, катталардай фикр юритади, одамларга, жамиятга нафи тегишини истайди, лоқайд-бепарволарни, ўйлаб топилган номаъқул урф-одатларни, бефайз турмуш тарзини, эркаклардаги салбий феъл-атворларни қоралайди. Шу билан бирга, асарда бу ёшгина қизнинг ҳис-туйғулари, кўнгил кечинмалари, қалб изтироблари, исён-у туғёнлари, ўқиш-илм олишга бўлган иштиёқи, юксак орзулари сари интилишлари, ён-атрофдагиларига самимий муносабати, юраги тубидаги соф муҳаббати жараёнлар ила ифодаланади. Унинг яна бир жиҳати - хорижий тилларга, дунё адабиётига, чет эл халқлари ҳаётига қизиқиши ва ҳурмати баландлигидир. У ҳар қайси фазилати билан ўз тенгдошларига ўрнак бўла олади.