Мурод Муҳаммад Дўст: Лолазор

Мурод Муҳаммад Дўстнинг «Лолазор» романи узоқ йиллардан буён кенг китобхонлар диққат-эътиборини ўзига жалб қилиб келаётган асарлардан бири саналади. Роман воқеалари муаллиф ва асар қаҳрамони Саидқул Мардон тилидан баён қилинади. Хўш, Саидқул Мардон ким? У асардаги ягона ғолиб шахсми ёки даврнинг қурбони? Ёзувчи ушбу образни характер даражасига кўтаришда асосий эътиборни инсон ва жамият масаласига қаратади. Муаллиф турли тоифага мансуб, жамиятда турли мавқега эга шахсларни ёнма-ён тасвирлайди. Натижада Саидқул Мардон характерининг қирралари қабариб кўрина бошлайди. Унинг инсоний фазилатлари, жумладан, одамларга ишонувчанлиги, уларга нисбатан алоҳида меҳри, ҳурмати бошқалар томонидан муносиб эъзозланмаслиги ҳаётий лавҳаларда очиб берилади. Роман хилма-хил эътиқоддаги кишилар муносабатини ифода этиши жиҳатидан ҳам алоҳида ажралиб туради. Фикримизча, романда ёзувчи одамларни икки тоифага ажратишни мақсад қилади. Биринчи тоифадагилар - ҳаёти давомида ҳалолликни, виждони олдида покликни байроқ қилиб кўтарган кишилар. Иккинчи тоифадагилар - қалб, виждон амрига эмас, балки вазият, турмуш шароитидан келиб чиқиб иш кўрувчилар.