Ҳикмат Анил Ўзтекин: Алифдек севмоқ. Нафас

- Инсон ошиқ бўлганини қандай билади? - дея сўрадим бир куни бобомдан.

- Нафасингни ушлаб тур, - деди у кулимсираб.

-Тушунмадим. Нафасимни ушлаб турайми?

- Ҳа, ушлаб тур ва кут.

Айтганини қилдим, чидаганимча ушлаб турдим нафасимни. Соатга қараш хаёлимга келмабди, лекин тахминан ўттиз сониядан кейин қийнала бошладим. Энди таслим бўлмоқчи эдим. қўли билан оғиз-бурнимни ёпиб олди. Ҳайрон бўлиб қолдим. Ўлаёздим, юзим қизариб кетди ...

Ниҳоят қўлини тортди. Жон ҳолатда чуқур-чуқур нафас ола бошладим. Нега бундай қилганини ҳеч тушуна олмадим. Савол назари билан кўзига тикилдим.

- Нега бундай қилдингиз, бобо?

- Сал аввал энг кўп нимага эҳтиёжинг бор эди? - сўради бамайлихотир.

- Нафас олишга-да, албатта.

-Хўш, қанчалик эҳтиёжинг бор эди?

- Яна озроқ нафас олмасам, ўлиб қолардим.

Бобомнинг ўша пайт берган жавобини кейинчалик тушундим:

-Кун келиб кимгадир нафасчалик эҳтиёж сезсанг, ана ўшанда ошиқ бўлган бўласан.